مدت هاست که بحث عفاف و حجاب در کشور ما داغ است و هرکسی به زبان و بنا به برداشت خودش ، در این حوزه اظهار نظر می کند ولی 2 دیدگاه خیلی پربسامد و رایج است.
1: دیدگاهی که اعتقاد به کار فرهنگی و برخورد نرم دارد و می گوید اصلاح وضعیت حجاب با برخوردهای خشن و پلیسی ممکن نیست و اثر معکوس دارد.
2: دیدگاهی که اعتقاد به برخورد قانونی دارد(به موجب ماده 102 قانون مجازات اسلامی مصوب 1362/8/11 هر کس علنا در انظار و اماکن عمومی و معابر تظاهر به عمل حرامی نماید،علاوه بر کیفر عمل تا 74 ضربه شلاق محکوم می گردد.و در صورتی که مرتکب عملی شود که نفس عمل دارای کیفر نمی باشد ولی عفت عمومی را جریحه دار نماید ،فقط تا 74 ضربه شلاق محکوم می گردد.
تبصره: زنانی که بدون حجاب شرعی در معابر و انظار عمومی ظاهر می شوند،به تعزیر تا 74 ضربه شلاق محکوم خواهند شد.
دیدگاه سومی هم هست که به نظرم مصداق این بیت شیخ اجل است ، سعدی شیراز است
درشتی و نرمی به هم در به است چو رگ زن گه جراح و مرهم نه است
متاسفانه اتفاقی که خوب نیست ولی می افتد،تکیه تک بعدی به یکی از دو دیدگاه فوق است.
هرگاه تک بعدی شدیم ضررکردیم.عده ای که تکیه روی کار فرهنگی دارند، اعتقاد دارند که کار را باید از مدارس و حتی از مهد کودک ها آغاز کرد،و جالب است که چون کار از کار گذشته ،پس نباید دست به کاری زد. از طرفی اعتقاد دارند که اگر برخوردی قانونی صورت گیرد افراد اصلاح نمی شوند.
این دسته افراد به این دلایل به شدت برخوردهای قانونی را زیر سوال می برند.
به نظر می رسد این دو راهکار باهم هیچ منافاتی ندارد.کار قانونی کوتاه مدت است و فرهنگی بلند مدت.
سوال:
آیا کسی که بد حجاب است خلافکار است یا خیر؟
اگر قبول دارید خلافکار است، آیا خلافکار باید احساس نا امنی بکند یا خیر؟
پس برخورد قانونی وظیفه است ولی در کنارش باید کار فرهنگی هم صورت بگیرد.کار فرهنگی بلند مدت است.نباید اجازه داد که معابر عمومی و اماکن اجتماع نا امن شود.بی حجابی نا امنی روانی ایجاد می کند.
البته دلایل این ادعای خودم را فرصت بعدی بیان خواهم کرد ان شاء الله. . .
